Al mijn hele leven ben ik geinteresseerd in hoe we als mens werken en het behalen van succes. Waaorm handelen of denken we op een bepaalde manier? Waarom is het soms zo voorspelbaar wat we doen en hoe kunnen we het zo sturen dat ons helpt met ons eigen succes te behalen? Als life coach staat voor mij deze laatste vraag centraal: Hoe zorg je ervoor dat je succesvol wordt in jouw leven? Een vraag die soms meer vragen oproept dan antwoorden geeft. Want, hoe weet je wat jouw succes is, wanneer weet je dat je het hebt bereikt en waarom hebben we moeite met doen wat nodig is?
In dit blog gaan we in op deze onderwerpen. Aan de hand van voorbeelden van succesvolle mensen, psychologische theorieen en praktische tips word je geholpen stap voor stap te werken naar het bereiken van jouw doelen en het najagen van je dromen.
De Mont Blanc Beklimmen- Deel 2
In mijn ‘De Mont Blanc Beklimmen – Deel 1’ ben ik begonnen met het avontuur dat ik op de Mont Blanc heb meegemaakt. In dit deel vertel ik verder hoe het is geeindigd en welke lessen eruit zijn gekomen over de samenwerking tussen mentaal en fysiek. Vooral dachten we het ‘wel even te halen’, maar dat viel even tegen.
In de twee blogs over de Mont Blanc ga ik in op het samenspel tussen lichaam en geest. Beide communiceren met elkaar, maar we zijn ons eigenlijk alleen bewust van ons lichaam wanneer pijn wordt gevoeld, daarnaast maken we op een dag 35.000 beslissingen waarvan slechts 5% bewust is. Kan dat niet anders?
“Zolang je vastberaden bent in je hoofd om je doel te behalen gaat niemand je stoppen. Zelfs je eigen lichaam niet.”
Vandaag neem ik je mee naar één van mijn mooiste ervaringen en grootste levenslessen over hoe je het lichaam kunt uitdagen, lichamelijk stress en pijn kunt ombuigen, hoe je bewust kunt kiezen met het hoofd en ervoor zorgen dat jij bepaald of je je doel haalt of niet.
In deel 1 waren we gebleven bij het begin van de beklimming. Ik was helemaal kapot na de eerste dag van de beklimming richting de top. De hut op 3200m hoogte was gehaald, maar voor m’n gevoel al op m’n laatste reservers. En dit was nog niet eens de helft!
Dag 2 stond op het programma. De dag dat we richting de top zouden klimmen (4810m) en weer terug naar de hut op 3800m voor een overnachting. Dus 1600m omhoog en 1000m dalen, het zou een zware, maar geweldige dag worden.
21 september 2017 4:30
De wekker van de gids ging. Iedereen had zo goed als niet geslapen. Heel chill… We sliepen buiten in een tentje in de sneeuw. 6 man in een 4-persoonstent. Als iemand in slaap was gevallen werd de zaag aangeslingerd, want om één of andere reden snurkte iedereen, fan-tas-tisch! Dit had er dus voor gezorgd dat er van uitrusten niet veel terecht was gekomen.
Na een goed ontbijt was het om 5:30 tijd om verder te gaan met de beklimming. Richting de top bestond grofweg nog uit drie delen. Een stijl stuk richting 3800m, een moeilijk stuk naar 4300m en het laatste stuk over de bergkam. “Wanneer je aan het laatste stuk bent begonnen is er geen weg meer terug.”
Omhoog
Het stijle stuk was geweldig om te doen. Bergklimmen zoals je het voor je ziet. Met handen en voeten, via rotsen en smalle paden omhoog. We zaten met 3 man (Norbert, Wijnand en ik) aan een touw. Valt er 1, dan is het te hopen dat de rest je houdt. Het touw zorgt er wel voor dat je elkaar kunt zekeren via de berg, daarom wel een soort van veilig(er). 2,5 uur klimmen en klauteren zorgde ervoor dat we bij de hut op 3800m aankwamen. Een prachtig uitzicht, wanneer je door de sneeuw en de harde windvlagen heen keek. Het waaide namelijk gigantisch hard en we zaten op dat moment aan de schaduwzijde van de berg.
Mijn lichaam was inmiddels alweer aan het protesteren. Ons drietal was, voornamelijk dankzij mij, een stuk slomer dan Stefan, Arno en Joost. Die waren al zo’n 20 minuten verder op bij de hut en hadden even de gelegenheid genomen om wat thee te drinken. Dat zat er voor ons niet echt in ivm de tijd. Het was voor iedereen duidelijk dat ik er doorheen zat. Uit voorzorgsmaatregelen gaf Norbert al aan dat ik nog twee punten had om te blijven. “Je kunt hier bij de hut blijven of bij de volgende hut. Tussendoor is er geen moment om om te draaien”.
Thanks Norbet, lekker motiverend! Ik knikte, maar dacht: “De enige reden dat ik stop is wanneer iets in m’n lichaam ermee stopt of wanneer de gidsen zeggen dat het te gevaarlijk wordt en moet stoppen. Anders ga ik gewoon door.” Dit was een dappere gedachte, maar bleek makkelijker gedacht dan gedaan.
‘Wijnand. We gaan door’ – Stefan, Gids
Body vs. mind
Drie uur lang liepen we in de schaduw, door een snijdende wind in de sneeuw omhoog. Stap… voor… stap… Bij bergbeklimmen is het tempo laag, je wilt dat je hartslag laag blijft en dat kan op die hoogte alleen door langzaam te gaan. Bij iedere pas protesteerden m’n benen harder. Vooral de spieren aan de voorkant van je bovenbeen naar je buikspier (Iliopsoas) waren aan het branden. Pijnlijk, maar hier was het moment waar ik nu nog vaak aan terug denk.
In m’n hoofd, en lichtelijk mompelend was ik in gesprek met m’n benen:
“Guys, ik weet dat het zwaar is, ik weet dat we eigenlijk niet weten waarom we dit doen, maar zolang jullie niet letterlijk knappen, gaan we door. En ik weet dat dit gaat lukken, dus kappen met zuren en accepteren.”
Dit herhaalde ik 3 uur lang, stap voor stap, richting de top, maar de pijn bleef aanwezig.
Eenmaal bij de laatste hut liepen we gelukkig weer in het zonnetje. De wind was nog snijdend en er gingen geructen dat het misschien te hard zou waaien om naar de top te kunnen. Dat zou echt vreselijk zijn! Toch was er iets in me dat dat geen probleem vond. Iets dat dacht, dan heb je in ieder zelf alles gedaan maar moet je vanwege de omstandigheden stoppen. Kan ik er niets aan doen. Al snel daarna kwam de conclusie dat we maar verder naar boven gingen. Stoppen is echt geen optie.
Tot mijn verbazing was ik niet meer de enige die had zwaar had. Iedereen leek aangeslagen te zijn door wind, kou en fysieke uitdaging. De drietallen werden opnieuw ingedeeld. Norbert, Joost en ik met elkaar en Arno, Stefan en Wijnand met elkaar.
Weer de strijd aan en omhoog. Ik bereidde me voor op een pijnlijk tocht van 3 uur. Maar dat viel even mee.
De pijn in m’n benen was weg. Ik was nog wel uitgeput, maar de pijn was weg. Geen branderig gevoel, geen verzuring, maar alleen vermoeidheid omdat je op 4300m hoogte staat. Dit was heel bijzonder voor me. Blijkbaar had m’n lichaam het geaccepteerd dat we richting de top gingen, want op dat moment was het ‘point of no return’. We zouden doorgaan tot de top was bereikt.
Samen met Joost en Norbert klommen we verder. Soms werden we ingehaald, soms haalden we iemand in. Het tempo was rustig en om de 10 minuten was er wel een pauze nodig om ‘even op adem’ te komen. Het andere drietal was iets sneller dan ons, maar bleken ook hun tegenslagen te kennen.
Wijnand begon last te krijgen van hoogteziekte. Dat is behoorlijk klote, maar kun je niets aan doen. Behalve dan naar beneden te gaan. En dat was nou net geen optie.
Het bekende ‘knakmoment’ had Wijnand bereikt. Herkenbaar en heel normaal. Hij had de beslissing gemaakt. Hij zou even blijven wachten en daarna met de rest weer naar beneden gaan. Hierop vertelde Stefan (zijn gids) heel subtiel: ‘Wijnand. We gaan door’ en met enkele grote passen was Stefan weer verder, waarna Wijnand ook zijn lichamelijk tegenslag accepteerde en doorging.
Op de top
Om 13:35 waren Arno, Wijnand en Stefan op de top. Blij, trots en opgelucht dat ze het hadden gehaald. Toch, nerveus of het andere (mijn) drietal het wel zou halen. We hadden elkaar al een tijdje niet meer in het zicht en voor Arno was het niet duidelijk of waren omgedraaid of niet. Tien minuten wachten en een aantal mensen die toch echt later waren begonnen, waren de jongens al gepasseerd op de top. Arno’s voorzichtige conclusie: ze zijn omgedraaid…
Maar op dat moment zag hij het hoofd van Norbert boven de sneeuw uit komen, gevolgd door dat van mij en daarna van Joost.
De handen gingen in de lucht en we hebben met z’n allen de top gehaald. High fives en gejuich. Wat een HEERLIJKE GEVOEL!
Op de top even een bakje koffie, wat eten en van het uizicht genieten. Op dat moment herinner ik me dat het 2017 is en we momenten kunnen delen. (We hadden zelfs bereik op de top.)
21 september 2017 13:53 plaatst ik een foto op Instagram op de top van de Mont Blanc.
Op de top van de Mont Blanc – 2017
Dalen
Na 20 minuten op de top werd het tijd om weer naar beneden te gaan. Dit is conditioneel makkelijker maar eigenlijk alleen maar moeilijker. Het is belangrijk geconcentreerd te blijven en gecontroleerd te blijven bewegen. Ondanks dat we ons doel al behaald hadden, was het belangrijk nog wel bij de les te blijven. Bij het afdalen gebeuren namelijk de meeste ongelukken.
Drie uur later kwamen we veilig bij de hut aan voor de overnachting. Dit keer wel in een bed.
Nadat we als een blok hadden geslapen was het de volgende dag tijd om weer richting Chamonix te gaan. Een daling van 2200m te voet. Dit is alsnog wel pittig, maar stukken makkelijker dan het stijgen. Uiteindelijk stonden we op 22 september rond een uurtje of 3 veilig en niet gewond beneden de berg met een pilsje. We hadden het gehaald!
Conclusie: de les
Een les die ik uit dit avontuur haalde was dat ik het doorzetten zoals dat nodig was bij de mariniers opleiding nog niet was verleerd. Het is sowieso lekker om mezelf jaarlijks fysiek extreem uit te dagen, al was dat niet mijn mooiste inzicht.
Het moment dat mijn lichaam blijkbaar toegaf dat ik (m’n lichaam en hoofd) naar de top ging en daardoor stopte met ‘zeuren’ vond ik bizar. Als mens zijn we blijkbaar in staat om ons lichaam zover te ‘pushen’ dat het stopt met klagen, dat de pijn weggaat en zelfs nieuwe energie vindt om verder te gaan.
Ik moet hierbij wel zeggen dat het van groot belang was dat er ook anderen mee waren, het groepsgevoel zorgt ervoor dat je het met z’n allen wilt halen, dat je niet als enige het niet haalt en dat je weet dat anderen het moeilijk hebben maar ook doorgaan. Het teambelang is van gigantische waarde. Maar uiteindelijk maakte iedereen zelf de keuze maken om door te gaan, ondanks dat ons lichaam tegenstrijdig was. Uiteindelijk wist bij iedereen het lichaam te accepteren om door te gaan en ‘te stoppen met pijnprikkels geven’.
Als je bewust kiest om door te zetten en niet je lichaam de keuze laat maken om te stoppen kun je doelen behalen die je vooraf en tijdens misschien nog als onmogelijk acht.
Zolang je vastberaden bent in je hoofd om je doel te behalen gaat niemand je stoppen. Zelfs je eigen lichaam niet.
