Zaterdagmiddag. Interval hardlooptraining.
Dit is voor mij eerder een mentale training dan een fysieke training.
De technische aspecten even achterwege gelaten, maar ik weet dat ik de laatste drie rondes altijd klote vind.
Deze training is een innerlijke strijd tussen de stemmen in m’n hoofd.
“Het is maar 3 minuten gas geven.”
“Dit is niet goed voor m’n lichaam.”
“Een tandje rustiger kan wel.”
“Focus op je ademhaling en doorgaan!”
de wedstrijd
Ik liep op een recht pad langs de kade in Flevoland met aan de andere kant van het water het geschreeuw van de fans van VV Spakenburg die de kraker tegen Katwijk speelden.
Ik keek op mijn horloge. 16:11 uur. “De wedstrijd is bijna klaar.”
Maar ik had een wedstrijd met mezelf op het programma.
8 keer 3 minuten hoog in zone 4- begin zone 5 (gas geven dus), daarna 1 minuut rust (lopen).
Tijdens het typen had ik al een oordeel: “Wat is nu 8 keer 3 minuten? Even doorzetten en dan is het klaar.”
stoppen
Vanuit rust is dit makkelijk gezegd.
Maar toch is het iedere keer weer een strijd en als ik halverwege ben, begint m’n lichaam tegen te werken.
Hoge ademhaling, willen stoppen en tegelijkertijd mezelf blijven pushen.
Bij ronde zes merk ik een oude stem op.
“Hoezo wil ik de hele tijd stoppen? Ik ben het niet waard om mezelf Marinier te noemen.”
“Er zijn zoveel anderen die meer hebben meegemaakt, harder trainen en meer discipline hebben. Dat zijn de echte.”
Even voel ik me kut, maar al snel komt een kleine glimlach op m’n gezicht.
Dit is exact waarom ik deze training doe: mezelf uitdagen, zodat ik ook besef wat mensen in onze trainingen doormaken.
imposter syndrome
Ik kijk op mijn horloge en zie 22m 23s.
“Nog 37 seconden blijven rennen.”
Ik kijk naar voren en focus me op een boom die verder op staat.
“Daar naartoe rennen, blijven ademen en niet stoppen. Bij de boom loopt de timer op 23m 01s.”
Lopen.
Ik besef me dat iedereen dit soort gedachten heeft.
Twijfels, jezelf niet goed genoeg vinden of op z’n minst anderen beter vinden. Het is onderdeel van het leven.
Noem het ‘je duivel’, ‘your inner bitch’ of ‘je zwakke zelf’.
Feit is, iedereen heeft het. In de psychologie heet dit het ‘Imposter Syndrome’.
Het idee dat je doet alsof je iets kunt, maar eigenlijk iedereen voor de gek houdt.
Ik heb dit zelf jaren lang gehad (en eigenlijk dus nog steeds), doordat ik het idee / gevoel heb dat ik ‘slechts’ niet was gestopt tijdens de Mariniers opleiding en daarom Marinier ben geworden.
accepteer en doe wat je moet doen
De laatste twee rondes blijven een gevecht tussen de gedachten die willen stoppen en de gedachten die het doel/plan voor ogen houden.
Na 31 minuten ben ik klaar.
Voldaan door de fysieke uitdaging.
Bewust dat ik m’n onzekerheden heb.
Tevreden dat ik ook de positieve stem kan inzetten.
Voor mij zit de kracht in deze laatste twee:
- Accepteer dat je ‘minder leuke’ kanten in jezelf hebt. Maak het niet groter en ook niet kleiner dan dat het is. Het is wat het is.
- Train hetgeen wat je beter wilt maken door het te doen. Dat is de enige manier. Theorie kan je helpen, maar ga het doen.
voor leiders
Het kan zijn dat jij twijfels hebt én dit niet aan de buitenwereld wilt laten zien.
Twijfels als:
“Vertrekken de mensen door mijn leiderschap?”
“Wat kan ik doen om burn-outs te voorkomen?”
Of voor jezelf:
“Is mijn gezondheid, werk en familie in disbalans?”
Het hebben van deze twijfels is normaal en als je het wilt verbeteren, dan moet je daar eerlijk over zijn.
Alleen dan kun je stappen gaan maken.
Vind daarom mensen die je kunnen helpen.
Wij kunnen helpen op het gebied van verzuim, verloop of het oplossen van conflicten in teams.
Maar ook als je andere uitdagingen hebt, help ik je graag door m’n netwerk te delen.
Als je bereid bent je twijfels (of uitdagingen) te delen, beloof ik je sowieso een stap verder te helpen.
MEER VAN DEZE KENNIS?
Deze blogpost is afkomstig uit onze nieuwsbrief die we om de week sturen naar onze leden.
Als je niks wil missen en meer kennis wil ontvangen over leiderschaps in high performance team, kan je je hieronder aanmelden voor onze nieuwsbrief.
